Με το μνημόνιο..."στον κρόταφο"...διαπιστώνουμε ότι

Τα όρια του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ξεπερνούν τα όρια μιας ρεαλιστικής κοινωνικής προσαρμογής.

Αισθανόμαστε το μνημόνιο να απειλεί καθημερινά την ρεαλιστιή κοινωνική προσαρμογή μας.

Ζούμε με την καθημερινή απειλή μιας συμπληρωματικής πράξης εφαρμογής νέων μέτρων. Η έντονη φημολογία, πότε υπέρ και πότε κατά της ανάγκης λήψης και άλλων μέτρων, μας πολλαπλασιάζει το αίσθημα αβεβαιότητας.

 

Ο χρόνος κιλά υπέρ μας ή σε βάρος μας;

Η Ελληνική αγορά, οι Ελληνικές βιομηχανίες, ο κλάδος των κατασκευών, οι έμποροι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και τόσοι άλλοι, πόσο άλλο θα αντέξουν;

Γιατί εαν κρίνουμε από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους την απάντηση την έχουμε ήδη ξεκάθαρη: Δεν αντέχουν! Όχι άλλη "προσαρμογή" αλλά ούτε και τα ήδη εφαρμοσμένα μέτρα.

Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που μας επιβεβαιώνουν την αδυναμία επίτευξης των στόχων του μνημονίου σε ορισμένες περιπτώσεις.

Πού οδηγούμεθα;

Αισιοδοξία είναι καλό να υπάρχει, αρκεί να μην ζούμε με υπεραισιοδοξία για την τελική εξέλιξη.

Η καταστροφολογία πράγματι δημιουργεί δυσμενή αποτελέσματα. Απαιτείται όμως αυστηρός ρεαλισμός πρός τις επιλογές και τους χειρισμούς των υπευθύνων.

Γιατί αυτό που καθημερινά βιώνουμε είναι ότι κανείς δεν είναι δυνατόν να ζει με το μνημόνιο..."στον κρόταφο" και τις συνεχείς εφαρμογές μέτρων που ορισμένα από αυτά μπορεί να γίνουν πράξη και άλλα να μην γίνουν ποτέ.

Η εικόνα της κοινωνίας είναι ξεκάθαρη: Δεν αντέχει άλλες "προσαρμογές" με επιβολές μέτρων κλπ. Ήδη ξεπεράστηκαν τα όρια μιας ρεαλιστικής κοινωνικής προσαρμογής.

Απαιτούνται άμμεσα άλλου είδους μέτρα. Ανάπτυξη-Ενίσχυση-Στήριξη.

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο θυσίες από τους πολίτες χωρίς ανταποδοτική λογική προσαρμογής με μέτρα που θα τονώσουν και θα αναγεννήσουν την Ελληνική Οικονομία.

Όλοι το λένε, όλοι συμφωνούν, αλλά ουσιαστικά μέτρα για να οδηγηθούμε μακριά από τα αδιέξοδα δεν έχουν εφαρμοσθεί με αποτελεσματικότητα.

Είναι πλέον θέμα Εθνικής ανάγκης και γνωρίζουμε όλοι ότι όταν προτάσσεται αυτού του είδους η ανάγκη είναι άμεσης και πρώτης προτεραιότητας.